Historia duchowieństwa to nieustanne balansowanie między dwoma przeciwstawnymi pojęciami: władzą i służbą. Biskup moich marzeń to artysta. Jego klasę rozpoznam, gdy pokaże mi swój niepowtarzalny patent na to, jak ten balans sensownie ułożyć.

Biskup jest dłużnikiem, bo Bóg jako pierwszy go pokochał i powierzył mu swoje Słowo, które ma w nienaruszonej postaci przekazać dalej, gdyż "biada mu, gdyby nie głosił Ewangelii", a zajmował się wszystkim innym.

Biskup w ciągu tygodnia może odwiedzać i wizytować lokalne parafie, jednak w niedzielę i święta jego miejsce jest w katedrze! Wyjątki od tej reguły powinny być jak najrzadsze.

W naszych czasach odrzucających autorytety "z namaszczenia" biskup nie może być inny jak tylko święty. Gdyby święty nie był, będzie w najlepszym razie jedynie dygnitarzem.

Zawsze istnieje pokusa ukrycia się za twierdzeniami o konieczności zachowania dobrego obrazu Kościoła i o trosce o szacunek wobec hierarchii.

Kościół przyszłości to wspólnota ludzi wzajemnie się potrzebujących, którzy mają świadomość, że ich istnienie w Kościele wciąż wzajemnie się warunkuje, że ksiądz bez wiernych, a biskup bez księży jest nikim.

Gdyby nasze myślenie o Kościele bardziej odpowiadało prawdzie o wcieleniu, to Kościół mógłby stać się skuteczniejszym narzędziem pojednania ludzi z Bogiem.

Ojcowie Antonello i Enrique początkowo pracowali we Włoszech (Rzym, Mediolan) w środowiskach artystycznych, służąc im modlitwą. Obecnie mieszkają w Sao Paulo w Brazylii. Zajmują się pracą z najbardziej potrzebującymi w tamtejszych fawelach. W 2000 roku założyli Wspólnotę Przymierze Miłosierdzia, która pracuje z ludźmi ulicy, prowadzi dla nich 20 domów i głosi im słowo Boże. Jej działania społeczne i ewangelizacyjne zostały docenione w 2003 roku przez gubernatora prowincji Sao Paulo, który uhonorował stowarzyszenie najwyższym odznaczeniem - Medalem Konstytucji. W maju tego roku ojcowie Antonello i Enrique prowadzili rekolekcje w kilku klasztorach dominikańskich w Polsce. Gromadziły one tłumy wiernych, a przepowiadaniu misjonarzy towarzyszyły znaki takie jak spoczynek w Duchu Świętym czy uzdrowienia.

Chrześcijaństwo to Ktoś do pokochania. Kapłani i pastorzy z definicji są ludźmi pochwyconymi przez Chrystusa, którzy mogą świadczyć o tym, że On jest ich wielką radością.

Iz 5,1-7 Ps 80 Flp 4,6-9 J 15,16 Mt 21,33-43

Iz 25,6-10a Ps 23 Flp 4,12-14.19-20 Mt 22,1-14

Iz 45,1.4-6 Ps 96 1 Tes 1,1-5b Mt 22,15-21

Wj 22,20-26 Ps 18 1 Tes 1,5c-10 Mt 22,34-40