...Zjem. Choć to czysty kryminał jeść szczura u trapistów, i to w godzinach przeznaczonych na lectio divina. Szczur wpadł nad ranem w potrzask zastawiony na grządce manioku przez nowicjusza Bernarda. Potężna, dwukilogramowa sztuka, jeden z tych inteligentnych gryzoni, które ryją w naszym ogrodzie nory, zakładają gniazda połączone misterną siecią ewakuacyjnych tuneli. Jednego mniej. Smakuje jak królik, jeśli nie myśli się o długim, obrzydliwie łysym ogonie. Wielkanoc 2004 świętowaliśmy, kosztując po trosze rezusa upolowanego przez jednego z robotników z naszej plantacji kawy, innego znów dnia pojawiła się na stole gruba jak ramię żmija w sosie paprykowym. Stół kameruńskich trapistów z Kutaba znosi te dary niebios z wdziękiem i lekkością. I z wdzięcznością, bo codziennie jednak zasiadamy do soi i garstki ryżu, jest za to chleb wypiekany w domu, domowa aromatyczna arabica oceniana bardzo wysoko przez specjalistyczne butiki w Paryżu. Z niej żyjemy. Tegoroczny zbiór zapowiada się nieźle, około 10 ton dobrej kawy pozostawiającej na języku wymagającego francuskiego smakosza posmak — cytuję: „słomy i mokrych kurzych piór”. Ale podobno to komplement.
Jesteś Pan Biały
Praca na plantacji jest ciężka w gęstym upale i po kilku kwadransach czarne płaty zaczynają wirować przed oczyma, zapowiadając omdlenie. Ale to u białych, jednego białego między Bogiem a prawdą. Jestem tu sam tego koloru, przyjechałem na początku grudnia do opac (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
